Intr-una din rarele dati cand mi s-a intamplat sa intru in bodega aia imunda, am ramas siderat vazand-o in coltul barului. Era toata afundata in paharul de trascau – altceva nu gasesti in vizuina asta gestionata de o balabusta jegoasa. Fuma. Si fumul o invaluia ca un smog; am avut o secunda impresia ca suntem la Londra intr-un secol trecut.
In mod normal aici nu intru decat cand nu mai rabd inca zece minute, pana la urmatorul bar decent, ca sa-mi fac “injectia” cu alcool. Am cerut un trascau si l-am baut cu ochii la ea tinta. Era frumoasa rau si era distinsa. Nici o urma de vulgaritate nici pe fata, nici in expresia corpului. Nu puteam sa-mi desprind talpile de pe podeaua murdara. Curaj aveam ca sa o abordez, caci deja trascaul isi facuse efectul. Dar un puteam face nici macar un pas catre ea. A scrumat, m-a privit languros si a zambit fin.
M-a luat ameteala, am inchis ochii si m-am sprijinit de tejgheaua barului. M-a fulgerat un gand straniu: nu cumva m-a atins vreo boala, nu cumva vreun virus nenorocit s-a cuibarit la mine in organism si mi-a deformat perceptia senzoriala? Daca frumusetea aia de fata este defapt o nasparlie plina de sífilis?! Poti sa stii?! Ce sa caute la balabusta asta jegoasa o asemenea frumusete? Am deschis ochii incet, cu teama. Ploua. Mai bine zis burnita.
Ma durea spatele si am constat imediat de la ce; o scandura din gardul de care ma sprijinisem se rupsese si ma inghioldea intr-o coasta. M-am ridicat si m-am pisat tinandu-ma de gard. Am aprins o tigara si am luat-o inspre statia de autobuz. Afara incepea sa se lumineze. In mintea mea era tot intuneric. Nu voia deloc sa iasa la lumina ce ma-sa am baut ultima data si unde de am ajuns sa dorm langa gardul ala rupt. Si ce posirca dracului a putut sa fie, de mi-a indus asa vis tampit?! Eu in bodega la balabusta aia jegoasa nu am intrat niciodata.